OPŁATKOWE POSIEDZENIE MAZOWIECKIEGO ZARZĄDU WOJEWÓDZKIEGO
ZŻWP Z UDZIAŁEM PREZESÓW KÓŁ w dniu 12 GRUDNIA 2023 roku.
W dniu 12 GRUDNIA 2023 roku w Hotelu Łazienkowskim odbyło się opłatkowe posiedzenie Mazowieckiego Zarządu Wojewódzkiego ZŻWP z udziałem prezesów kół.
Posiedzenie otworzył Prezes MWZ ZŻWP płk Jerzy WŁOSIŃSKI witając przybyłych zaproszonych gości oraz zarząd i prezesów kół.
Następnie wysłuchaliśmy Hymnu ZZWP oraz uczczono pamięć zmarłych członków Organizacji Mazowieckiej przy dźwięku melodii „ŚPIJ KOLEGO”
W dalszym ciągu posiedzenia odbyło się wysłuchanie Informacji z wykonania zamierzeń realizowanych przez MZW w 2023 roku, .przedstawienie do zatwierdzenia zasadniczych dokumentów planistycznych MZW na 2024 rok (Ramowy plan zasadniczych zamierzeń na 2024), przedstawienie sprawozdania z przewidywanego wykonania budżetu MZW za 2023 rok oraz przedstawienie Projektu budżetu MZW ZŻ WP na 2024 rok.
Kolejno zostało przeprowadzone głosowanie w sprawie przyjęcia kolejnych Uchwał:
- uchwały w sprawie: „Ramowego planu zasadniczych zamierzeń MZW na 2024 rok”
- uchwały w sprawie: przyjęcia informacji o przewidywanej realizacji budżetu w 2023 r - uchwały w sprawie: budżetu MZW na 2024 rok.
W dalszym ciągu posiedzenia miłym elementem spotkania było wręczenie odznaczeń ZŻWP dokonane przez Prezesa Zarządu Głównego ZŻWP pułkownika Marka Bielca.
Uroczystość zakończono złożeniem życzeń, podzieleniem się opłatkiem i uroczystym obiadem,.
Tak wyglądało odzyskanie niepodległości przez Polskę [MAPY]
W 1918 r. Polska wróciła na mapy Europy. Łączenie różnych ziem było jednak procesem skomplikowanym, a granice odrodzonej Rzeczpospolitej kształtowały się zarówno w walce, jak i w działaniach politycznych. Specjalnie przygotowane mapy pokazują, jak wyglądało odzyskanie niepodległości przez Polskę.
Tomasz Leszkowicz
Marcin Sobiech EXGEO Professional Map / Portal historyczny Histmag.org
Odzyskiwanie niepodległości przez Polskę - styczeń-grudzień 1919 roku (aut. Marcin Sobiech EXGEO Professional Map)
Marcin Sobiech EXGEO Professional Map / Portal historyczny Histmag.org
Odzyskiwanie niepodległości przez Polskę - październik-grudzień 1918 roku (aut. Marcin Sobiech EXGEO Professional Map)
Odzyskiwanie niepodległości przez Polskę: październik-grudzień 1918 r. (aut. Marcin Sobiech / EXGEO Professional Map
Sytuacja polityczna na ziemiach polskich na przełomie października i listopada 1918 roku była dynamiczna. Wielka Wojna powoli się kończyła, a klęska państw centralnych wydawała się przesądzona. Jednocześnie to właśnie Niemcy i Austro-Węgry, po pokonaniu Rosji, dwóch rewolucjach i pokoju brzeskim, kontrolowały sytuację nad Wisłą.
O ile na terenach zaboru austriackiego i pruskiego sytuacja w czasie I wojny światowej była w miarę stabilna, o tyle sporo działo się na terytorium Kongresówki. Zajęte w 1915 roku przez Niemcy i Austro-Węgry ziemie tworzyły Królestwo Polskie, którym w 1918 roku rządziła Rada Regencyjna, całkowicie zależna od państw centralnych i ciesząca się niewielką popularnością wśród społeczeństwa. Królestwo Polskie w latach 1917-1918 zajmowało mniejsze terytorium niż dawne Królestwo Kongresowe, stanowiące część zaboru rosyjskiego (zwane przez Rosjan Krajem Przywiślańskim). Jeszcze w 1912 roku Rosjanie wydzielili z niego gubernię chełmską z Chełmem, Włodawą, Białą Podlaską czy częścią Zamojszczyzny. Decyzję tę argumentowano rzekomo "rdzennie ruskim" charakterem tego terenu. Państwa centralne częściowo uwzględniały te zmiany terytorialne, stąd północna część Chełmszczyzny nie weszła w skład Królestwa Polskiego.
Natomiast tereny guberni suwalskiej Królestwa Polskiego włączono do Ober-Ostu – terytorium, obejmującego obszar Litwy, Kurlandii i Łotwy aż po Dźwinę. Na ziemiach tych w 1918 roku Niemcy utworzyli marionetkowe Królestwo Litwy i Zjednoczone Księstwo Bałtyckie. Według planów stworzenia tak zwanej Mitteleuropy, czyli niemieckiego ładu w Europie Wschodniej po zwycięstwie nad Rosją w Wielkiej Wojnie, państewka bałtyckie, podobnie jak Królestwo Polskie, miały znaleźć się w ścisłej podległości wobec Niemiec, z możliwą perspektywą włączenia ich do Cesarstwa. Włączenie do przyszłej Litwy terenu Suwałk było zarzewiem konfliktów z Polską. Tereny na południe od Ober-Ostu (Białoruś i Ukraina) również znajdowały się pod okupacją państw centralnych.
Teren Królestwa Polskiego podzielono na dwa obszary okupacyjne – niemiecki (Generalne Gubernatorstwo Warszawskie) oraz austriacki (Generalne Gubernatorstwo Lubelskie). Funkcje gubernatorów jesienią pełnili gen. Hans Hartwig von Beseler w Warszawie oraz gen. Anton Lipoščak w Lublinie. Zwłaszcza pierwszy z nich był głównym rozgrywającym politykę polską państw centralnych, kierował Polską Siłą Zbrojną i wpływał na działania Rady Regencyjnej i podległego jej rządu Królestwa, które podłożyły niewątpliwe zasługi pod zbudowanie polskiej administracji.
W początkach 1918 roku sprawa Chełmszczyzny znów stała się głośna – w traktacie brzeskim z 9 lutego, zawartym między państwami centralnymi a Ukraińską Republiką Ludową, znalazły się zapisy odstępujące te terytoria Ukraińcom. Wywołało to protesty Polaków, w tym dymisję rządu Jana Kucharzewskiego. Ostatecznie traktat nie został ratyfikowany przez Niemcy i Austro-Węgry i tereny dawnej guberni chełmskiej nie zostały przekazane URL.
Marcin Sobiech EXGEO Professional Map / Portal historyczny Histmag.org
Odzyskiwanie niepodległości przez Polskę - październik-grudzień 1918 roku (aut. Marcin Sobiech EXGEO Professional Map)
Odzyskiwanie niepodległości przez Polskę: październik-grudzień 1918 roku (aut. Marcin Sobiech / EXGEO Professional Map
Wszystko zaczęło się zmieniać w ostatnich dniach października 1918 r. Rozpadały się Austro-Węgry, których nie zdołały uratować nawet próby nadania autonomii poszczególnym narodom zamieszkującym CK-Monarchię. 28 października niepodległość ogłosili Czesi, 29 października Państwo Słoweńców, Chorwatów i Serbów, a 31 października Węgrzy. Również 28 października 1918 roku w Krakowie funkcjonowała Polska Komisja Likwidacyjna na czele z Wincentym Witosem. Reprezentowała stronnictwa polityczne Galicji, a jej władza nie pochodziła od państw centralnych. Cel jej działania był widoczny już w nazwie – chodziło więc o likwidację austriackiego panowania na ziemiach dawnego zaboru austriackiego. 31 października Komisja przejęła władzę w Krakowie, wkrótce rozciągając ją na całą zachodnią część Galicji.
Niestety, władza PKL dotyczyła tylko terenów za Przemyślem, gdyż wschodnią część Galicji objęli w panowanie działacze ukraińscy z Austro-Węgier, którzy 1 listopada 1918 roku proklamowali powstanie Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej. Ukraińcy szybko zdobyli kontrolę nad większością dawnych terenów austro-węgierskich w tym regionie. Wyjątkiem był zdominowany przez Polaków Lwów, w którym wraz z początkiem listopada rozpoczęły się zacięte walki, w których polskie oddziały samoobrony musiały zmagać się z oblężeniem.
Już 19 października na Śląsku Cieszyńskim powstała polska Rada Narodowa Księstwa Cieszyńskiego, która objęła funkcje administracyjne na zamieszkałej przez Polaków części tego obszaru. 5 listopada porozumiała się ona z Zemským Národním Výborem pro Slezsko, czyli reprezentacją Czechów. Doszło do podziału Śląska Cieszyńskiego na dwie strefy, kontrolowane przez poszczególne narodowości.
Kolejna radykalna zmiana zaszła 7 listopada 1918 r. na terenie Kongresówki. Tego dnia w Lublinie siły lewicy polskiej utworzyły Tymczasowy Rząd Ludowy Republiki Polskiej na czele z Ignacym Daszyńskim. Rząd ten jako pierwszy zgłaszał ambicję do bycia reprezentantem całości odradzającego się państwa, jednocześnie zaś był przeciwko rządom Rady Regencyjnej, a więc przeciw władzom prookupacyjnym. W ciągu kilku dni istnienia rząd Daszyńskiego podjął próbę przechwycenia władzy na terenie Lubelszczyzny, sandomierskiego, kieleckiego i radomskiego oraz Zagłębia Dąbrowskiego, które było bastionem lewicy. Warto zwrócić uwagę, że tereny te do tej pory były okupowane przez Austriaków – upadek monarchii w Wiedniu zrobił miejsce dla nowej inicjatywy polskiej.
Tak mniej więcej wyglądała sytuacja polityczna na ziemiach polskich 10 listopada, gdy Józef Piłsudski wrócił z Magdeburga do Warszawy, 11 listopada przejął od Rady Regencyjnej dowództwo nad wojskiem, a 14 listopada pełnię władzy nad państwem. W tym samym czasie doszło do rozbrojenia Niemców i likwidacji Generalnego Gubernatorstwa Warszawskiego (w samych Niemczech trwała już rewolucja, która osłabiła ich kontrolę terenów nad Wisłą). Tymczasowy Naczelnik Państwa objął swoją władzą obszar zajmowany przez marionetkowe Królestwo Polskie (bez Suwalszczyzny). Podporządkował się mu rząd Daszyńskiego w Lublinie, odmowa współpracy przyszła zaś z Krakowa, gdzie Polska Komisja Likwidacyjna samodzielnie rządziła Zachodnią Galicją.
W tej skomplikowanej układance długo nieobecna była Wielkopolska. Po wybuchu rewolucji w Rzeszy Niemieckiej władza zaborców znacząco osłabła, wzmacniała się też organizacja strony polskiej. 12 listopada powstał Komisariat Centralnego Komitetu Obywatelskiego, a 14 listopada Naczelna Rada Ludowa, która stanowiła organ władzy polskiej, roszczący sobie prawo do reprezentowania Polaków w Wielkopolsce, na Górnym Śląsku, Kujawach i Pomorzu. Początkowo dążono do pokojowego włączenia się do odradzającego się państwa polskiego, 27 grudnia 1918 r. wybuchło jednak powstanie wielkopolskie, które doprowadziło do szybkiego wypędzenia Niemców z większości terenów Prowincji Poznańskiej.
Marcin Sobiech EXGEO Professional Map / Portal historyczny Histmag.org
Odzyskiwanie niepodległości przez Polskę - styczeń-grudzień 1919 roku (aut. Marcin Sobiech EXGEO Professional Map)
Odzyskiwanie niepodległości przez Polskę: styczeń-grudzień 1919 roku (aut. Marcin Sobiech / EXGEO Professional Map
Z początkiem 1919 r. państwo polskie zaczęło stabilizować swoją sytuację (wiązało się to m.in. z objęciem premierostwa przez Ignacego Jana Paderewskiego). Miało to przełożenie również na sytuację terytorialną. 10 stycznia w miejsce Polskiej Komisji Likwidacyjnej utworzono Komisję Rządzącą dla Galicji, Śląska Cieszyńskiego, Spisza i Orawy. Oznaczało to połączenie terenów dawnego Królestwa Polskiego z obszarem Galicji kontrolowanym przez Polaków. O tym, że w początkach 1919 r. odrodzone państwo kontrolowało tylko część ziem polskich, świadczy przebieg wyborów z 26 stycznia 1919 r. Choć ordynacja zakładała wybranie posłów z Królestwa, Galicji (wschodniej i zachodniej), Śląska Cieszyńskiego, Wielkopolski, Pomorza, Warmii i Górnego Śląska (z Bytomiem, Opolem i Nysą), to faktycznie w styczniu wybrano tylko posłów z Kongresówki i terenów Galicji kontrolowanych przez Polaków.
Trudna była sytuacja Śląska Cieszyńskiego. Władze w Pradze nie uznały umowy zawartej lokalnie przez komitety polski i czeski, korzystnej dla Polaków. 23 stycznia 1919 r. na rozkaz premiera Karla Kramářa i prezydenta Tomáša Masaryka 16 tys. żołnierzy czechosłowackich ruszyło na tereny kontrolowane przez Radę Narodową Księstwa Cieszyńskiego. Szybko zajęli część miast Śląska Cieszyńskiego (m.in. Bogumin, Karwinę, Jabłonków i Cieszyn), dochodząc aż pod Skoczów, gdzie nierozstrzygnięta bitwa zatrzymała ich pochód. Do końca stycznia Czesi zajęli znaczną część terenów na wschodnim brzegu Olzy, kontynuując lokalne wypady aż do 25 lutego. Tego dnia pod naciskiem mocarstw zachodnich Czesi wycofali się za linię demarkacyjną, korzystniejszą dla nich niż porozumienie z listopada 1918 r., a Polacy zajęli ponownie wschodnią część Cieszyna. Losy prowincji miał rozstrzygnąć plebiscyt.
Długo też trwał proces łączenia Wielkopolski z Kongresówką i Galicją. Po rozpoczęciu w końcu grudnia 1918 roku powstania wielkopolskiego siły podległe Naczelnej Radzie Ludowej kontrolowały znaczne tereny dawnej Prowincji Pruskiej. Wkrótce Niemcy rozpoczęli kontrofensywę, która doprowadziła do krwawych walk na froncie. Ostatecznie 16 lutego 1919 roku w Trewirze, pod naciskiem zwycięskich mocarstw (głównie za sprawą marszałka Focha), doszło do podpisania przedłużenia rozejmu między aliantami a Niemcami, który objął również Wielkopolskę. Od tego czasu sprawa przynależności tych terenów stała się elementem rozgrywek dyplomatycznych na konferencji pokojowej, władzę na nich sprawowała zaś Naczelna Rada Ludowa, która rozpoczęła degermanizację Wielkopolski oraz łączenie tych obszarów z odrodzonym państwem polskim. Ostatecznie 1 czerwca 1919 roku przeprowadzono w Poznańskim wybory (wcześniej ziemie te w Warszawie reprezentowali posłowie do parlamentu niemieckiego), zaś 1 sierpnia Sejm przegłosował ustawę "O tymczasowej organizacji zarządu byłej dzielnicy pruskiej". 12 sierpnia weszła ona w życie, powołano Ministerstwo Byłej Dzielnicy Pruskiej, a tydzień później rozwiązała się Naczelna Rada Ludowa. Tym samym Wielkopolska stała się ostatecznie częścią Rzeczpospolitej.
28 czerwca 1919 r. podpisano traktat wersalski, który kończył wojnę Ententy z Niemcami. W jego wyniku Polska otrzymała Wielkopolskę (w tym tereny, które nie były kontrolowane przez powstańców) oraz Pomorze, zaś decyzją mocarstw na Górnym Śląsku, Warmii, Mazurach i Powiślu miał zostać przeprowadzony plebiscyt. Traktat został ratyfikowany dopiero 10 stycznia 1920 r. i wtedy też wszedł w życie. Od tego momentu oddziały Armii Wielkopolskiej rozpoczęły włączanie do Polski ziem przyznanych jej w Wersalu – 18 stycznia zajęto Toruń, 23 stycznia Grudziądz, a 10 i 11 lutego w Pucku gen. Józef Haller przewodniczył zaślubinom Polski z morzem.
Równie skomplikowana sytuacja miała miejsce w Galicji Wschodniej. W listopadzie 1918 roku toczyły się zażarte walki o Lwów, kontynuowane z nowym natężeniem od końca grudnia. Od stycznia do marca Wojsko Polskie skupiło się na przebiciu połączenia ze Lwowem, które udało się na stałe stworzyć dopiero w kwietniu. Ostatecznie 21 maja zmuszono Ukraińców do wycofania się spod miasta. Do końca czerwca udało się wyprzeć wojska Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej za Zbrucz, a w lipcu powstrzymano ostatnią ofensywę ukraińską, co równało się zakończeniu walk na tym froncie.
Jednocześnie w 1919 r. powstała nowa sytuacja na Wschodzie. Po klęsce Niemiec w Wielkiej Wojnie i wybuchu rewolucji dalsza okupacja dawnych terenów carskiej Rosji na wschód od Polski przed oddziały niemieckie nie miała sensu. 5 lutego 1919 r. podpisano umowę, w której ustalano warunki ewakuacji Niemców na zachód. W tej sytuacji w pozostawioną przez dawnych okupantów wolną przestrzeń weszła Polska oraz Rosja bolszewicka. Wojna między obydwoma państwami zaczęła się 14 lutego 1919 r. Do końca marca Polacy pod wodzą gen. Stanisława Szeptyckiego zajęli Słonim, Pińsk i Kowel. W kolejnym miesiącu decyzją Piłsudskiego rozpoczęto ofensywę na Wilno, które zajęto 19 kwietnia. Do końca roku udało się zdobyć na bolszewikach, prowadzących zażartą walkę na kilku frontach wojny domowej, również Mińsk, Bobrujsk czy Borysów, sięgając daleko na wschód.
Marcin Sobiech EXGEO Professional Map / Portal historyczny Histmag.org
Odzyskiwanie niepodległości przez Polskę - 1920-1922 (aut. Marcin Sobiech EXGEO Professional Map)
Odzyskiwanie niepodległości przez Polskę: 1920-1922 (aut. Marcin Sobiech / EXGEO Professional Map
Lata 1920-1922 obfitowały w ważne wydarzenia. Najważniejszym z nich była eskalacja wojny z bolszewikami: wyprawa kijowska z wiosny 1920 r., kontrofensywa Armii Czerwonej i jej dojście aż pod Toruń, Płock, Zamość, Lwów i przede wszystkim Warszawę, gdzie nawała komunistyczna została ostatecznie powstrzymana w drugiej dekadzie sierpnia. Udana kontrofensywa znad Wieprza, zwycięska bitwa warszawska oraz powstrzymanie Armii Konnej pod Komarowem w końcu sierpnia doprowadziły do przełomu w wojnie i odwrotu Armii Czerwonej. Ukoronowaniem tych działań była bitwa nad Niemnem oraz sukcesy na froncie południowym we wrześniu. Do 18 października (podpisanie rozejmu) Polacy zajęli tereny daleko wysunięte na wschód, zdobywając m.in. Mińsk. Ostatecznie jednak w traktacie ryskim, podpisanym 18 marca 1921 r., rządząca endecja doprowadziła do cofnięcia granicy na zachód względem zajętych terenów – prawica chciała włączyć do Polski tereny zamieszkiwane chociaż częściowo przez Polaków, które można by skutecznie spolonizować. Stąd też ostateczna rezygnacja z Mińska.
W najgorszym momencie wojny polsko-bolszewickiej, 28 lutego 1920 r., na konferencji w Spa doszło pod egidą mocarstw do porozumienia Polski i Czechosłowacji w sprawie Śląska Cieszyńskiego. Zrezygnowano z organizacji plebiscytu, przyznając rządowi w Pradze tereny, które zajął do lutego 1919 r. Polska zajęta wojną zgodziła się na ten dyktat, co utrwaliło spór polsko-czechosłowacki, samo zaś Zaolzie Polska odzyskała jesienią 1938 roku, przy okazji problemów Czechosłowacji w czasie kryzysu sudeckiego.
W tym samym czasie (11 lipca 1920 r.) przeprowadzono plebiscyt na Warmii, Mazurach i Powiślu. Trudna sytuacja Polski zniechęcała ludność terenów pogranicznych do opowiedzenia się za Rzeczpospolitą, stąd przytłaczające zwycięstwo opcji niemieckiej i włączenie do terenów Polski jedynie kilku pogranicznych wsi.
Kolejny plebiscyt zorganizować miano na Górnym Śląsku, poprzedziły go jednak dwa powstania śląskie (16-24 sierpnia 1919 r. i 19-25 sierpnia 1920 r.). Ostatecznie 20 marca 1921 r. doszło do głosowania ludności górnośląskiej, od Katowic na wschodzie do Opola na zachodzie. Dzięki zgromadzeniu przez Niemców tzw. imigrantów śląskich (ludzi, którzy urodzili się w tym miejscu, lecz w nim nie mieszkali, mając jednak możliwość udziału w plebiscycie) oraz przyjęciu zasady całościowego rozstrzygnięcia głosowania (nie zaś według wyników w gminach) teren Górnego Śląska przypadł Niemcom (59,5 proc. głosów za nimi, 40,5 proc. głosów za Polakami). Doprowadziło to do wybuchu III powstania śląskiego, które zakończyło się częściowym sukcesem – do Polski włączono około jednej trzeciej terytorium Górnego Śląska z miastami takimi jak Rybnik, Ruda Śląska (ówcześnie: Ruda), Chorzów (ówcześnie: Królewska Huta), Katowice, Tarnowskie Góry czy Lubliniec. W czerwcu 1922 roku oddziały polskie wkroczyły na tereny śląskie przyznane Rzeczpospolitej.
Ostatnim akcentem kształtowania się granic II Rzeczpospolitej była sprawa tak zwanej Litwy Środkowej, powstałej w październiku 1920 r. w wyniku zainscenizowanego "buntu Żeligowskiego", podczas którego przejęto od Litwinów obszar Wileńszczyzny, tworząc tam marionetkowe państewko. Początkowo miało ono być narzędziem planów federalistycznych Piłsudskiego, ostatecznie jednak doprowadzono do jego włączenia do Polski – 20 lutego 1922 r. Sejm Litwy Środkowej podjął decyzję o złączeniu z Rzeczpospolitą, a 6 kwietnia Sejm Ustawodawczy uchwalił ustawę "O objęciu władzy państwowej nad Ziemią Wileńską". 18 kwietnia Wilno zostało włączone do Polski.
15 marca 1923 r. Rada Ambasadorów zatwierdziła wschodnią granicę odrodzonej Rzeczpospolitej. Był to końcowy moment powrotu Polski na mapy Europy. Państwo zajmowało 386 tys. 273 km kw. i rozciągało się od Pucka na północnym zachodzie do Stanisławowa na południowym wschodzie. Do września 1939 r. w tych granicach rozgrywała się historia Polski i Polaków.
Tomasz Leszkowicz
Źródło: Portal historyczny Histmag.org
80 rocznica bitwy pod Lenino stoczona w dniach 12- 13 października 1943 roku pod miejscowością Lenino, która nazywana była Chrztem Bojowym 1 Dywizji Piechoty im. T KOŚCIUSZKI w drodze do wyzwolenia Polaków spod okupacji niemieckiej.
Zarząd Główny Związku Żołnierzy WP
zorganizował uroczystość składania kwiatów przy Grobie Nieznanego Żołnierza
S Y M B O L E M U R O C Z Y S T O Ś C I B Y Ł P O M N I K
STOJĄCY W MIEJSCU DRAMATYCZNEJ BITWY 1 DP
W D N I U 1 2 P A Ź D Z I E R N I K A
Przed rozpoczęciem uroczystości dokonano zmiany Posterunku Honorowego przy Grobie Nieznanego Żołnierza
Uczestnicy uroczystości gromadzili się przy pomniku.
Wśród członków K 6 stanął płk Tadeusz MAKAREWICZ – uczestnik bitwy pod Lenino, który złożył osobisty wieniec w hołdzie poległym kolegom.
W uznaniu zasług bojowych i społecznych odznaczony został przez Kapitułę
Krzyżem Wielkim Związku.
Wśród pocztów sztandarowych stanęły trzy poczty kół nr 6, 28, 35 Organizacji Mazowieckiej, którymi dowodził płk Jerzy GĄSKA – członek K 6.
Nastąpił czas składania kwiatów, jako symbolu hołdu żołnierskiego poległym w krwawej bitwie.
Pani Katarzyna PIEKARSKA
Kwiaty składa Andrzej ROZENEK
Delegacja Zarządu Głównego ZŻ WP
Delegacja Mazowieckiego Zarządu Wojewódzkiego
Delegacja Związku Inwalidów R P
Delegacje kół Organizacji Mazowieckiej
Góra Kalwaria 11 października 2023 roku
A K T Y W N O Ś Ć
CZŁONKÓW ORGANIZACJI MAZOWIECKIEJ
Informujemy, że w dniu 23 września 2023 roku, w Sierpcu odbyły się
„I Młodzieżowe Mistrzostwa Mazowszaw Ochronie Ludności 2023”.
W zawodach uczestniczyło 37 drużyn z Mazowsza. Młodzieżowa Drużyna Pożarnicza, którą szkoli i opiekuje się członkini naszego Koła nr 61 im. „ Żołnierzy MazowieckichJednostek” w Górze Kalwarii, koleżanka Katarzyna PAPROCKA, zajęła 15 miejsce.
Katarzyna PAPROCKA oprócz pracy zawodowej aktywnie działa w ruchu Młodzieżowych Drużyn Strażackich. Jest członkiem Prezydium Wojewódzkiego Zarządu Związku Ochotniczych Straży Pożarnych RP. Druhowie pod Jej kierownictwem wykazali się dużą wiedzą z zakresu kwalifikowanej pierwszej pomocy oraz wysokimi działań do jakich wyjeżdżają, na co dzień, strażacy PSP i OSP.
O zdobycie miejsca walczyli na stacjach zadaniowych z tematyki: - wypadek masowy; – zatrucie tlenkiem węgla; - wypadek samochodu osobowego, który uderzył w drzewo; - poszukiwanie osoby zaginionej w lesie; - restytucja krążeniowo oddechowa.
Poprzez ciężką pracę wkładaną w ćwiczenia i szkolenie Młodzieżowych Drużyn Pożarniczych i połączoną z determinacją zawodników oraz kierownictwa Drużyna zajęła 15 miejsce w województwie mazowieckim, godnie reprezentując powiat piaseczyński.
Gratulujemy Naszej członkini Katarzynie PAPROCKIEJ wyników, podziwiamy wiedzę i upór szkoleniowy. Życzymy sukcesów w pracy z młodzieżą.
W imieniu Prezydium Mazowieckiego Zarządu Wojewódzkiego
P R E Z E S
płk dypl. w st. spocz. Jerzy WŁOSIŃSKI
Konferencja DLA UPAMIĘTNIENIA WYSIŁKÓW ŻOŁNIERZA POLSKIEGOW SŁUŻBIE WOJENNEJ I W POKOJOWYCH MISJACH ONZ została zorganizowana staraniem Prezydium Mazowieckiego Zarządu Wojewódzkiego w dniu 15września 2023 r.
W trakcie konferencji zorganizowano kwestę na rzecz wsparcia naszego miesięcznika Głos Weterana i Rezerwisty - zebrano 575 złotych, które zasiliły budżet gazety.
W październikowym wydaniu GWIR za ww akcję otrzymaliśmy nw. podziękowanie:
84 r o c z n i c a p o w o ł a n i a
P o l s k i e g o p a ń s t w a p o d z i e m n e g o
27 W R Z E S N I A 2 0 2 3 R O K U
Organizatorzy Uroczystości:
– Prezydent Miasta Stołecznego Warszawy;
- Światowy Związek Żołnierzy Armii Krajowej;
- Stowarzyszenie Szarych Szeregów
Zaprosili Mazowiecki Zarząd Wojewódzki do udziału w
uroczystych obchodach 84. rocznicy powstania
Polskiego Państwa Podziemnego, które odbyły się w dniu
27 września 2023 roku w Warszawie przy pomniku
Polskiego Państwa Podziemnego i Armii Krajowej.
Program uroczystości obejmował: Hymn Rzeczypospolitej Polskiej, Hejnał Warszawski, przemówienia okolicznościowe, modlitwę ekumeniczną, Apel Pamięci, składanie kwiatów.
Prezydium Mazowieckiego Zarządu Wojewódzkiego uchwaliło skierowanie delegacji Organizacji Mazowieckiej.
W składzie delegacji wystąpili: płk Henryk ODRZYWOŁEK – wiceprezes MZW, ppłk Józef ŁĘKAWA – sekretarz MZW, płk pil Jan URBANIAK – prezes Koła nr 35 im. 103 pułku lotniczego MSWiA, ppłk Jerzy TUREK – reprezentant Koła 47 im. Żołnierzy Wojsk Nadwiślańskich MSW i A.
Opracował: „Społeczny Kustosz Historii Militarnej” Koła nr 61 im. Żołnierzy Mazowieckich Jednostek w Górze Kalwarii
Jubileusz S t u lat Życia
Płk Jana Józefa C h o j n a c k i e g o
W dniu 19 września 2023 roku zostaliśmy zaproszeni na JUBILEUSZ SETNYCH urodzin członka Związku Żołnierzy WP działającego do 2021 roku w Kole nr 23 Organizacji Mazowieckiej.
Uroczyste spotkanie zorganizowało kierownictwo Domu Artystów Scen Polskich w podwarszawskim Skolimowie.
W tym domu od trzech lat mieszka Nasz Kolega płk Chojnacki.
Jubilat skierował do Nas
ZAPROSZENIE
Zaproszenie rozpatrzono na szczeblu Prezydium Zarządu Głównego i uznano, że delegację stanowić będą: przedstawiciel Zarządu Głównego, dwóch członków Mazowieckiego Zarządu Wojewódzkiego i trzech przedstawicieli Koła nr 23, w którym działał Jubilat.Po ustaleniach w uroczystości wzięli udział: Prezes Honorowy Związku gen dyw. dr Franciszek PUCHAŁA; Mazowiecki Zarząd Wojewódzki ZŻ WP reprezentowali prezes płk Jerzy WŁOSIŃSKI, wice prezes płk Henryk ODRZYWOŁEK; koło nr 23 ZŻ WP prezes K 23 płk Bogdan GRABOWSKI wraz z dwoma członkami zarządu koła.
Około 15 minut przed wyznaczonym czasem uczestnicy zjawili się w wyznaczonym miejscu i nastąpiły serdeczne powitania, jako że Jubilat zachował dobrą pamięć.
Z generałem Puchałą ucięli sobie krótką pogawędkę o minionych czasach służby wojskowej, bo gdzieś się spotkali.
Niebawem pojawił się płk Bogdan GRABOWSKI, którego dawniej łączyły stosunku służbowe w Wojskach Lotniczych, a później koleżeńskie w Kole nr 23, któremu od wielu lat przewodzi. Serdeczne uściski dłoni i padli sobie w objęcia.
Nasza delegacja przywitała się z Jubilatem serdecznie ale bez objawów czułości. Wspominaliśmy jak to Jubilat otwierał, jako CzłonekSenior i Delegat na ostatni Zjazd Delegatów. Jak przez mgłę przypomniał sobie fragmenty.
Po powitaniu otrzymaliśmy wiersz napisany na tą okazję w dniu swoich setnych urodzin.
Jubilatem opiekowała się pracownica Ośrodka pełniąca funkcje Referenta Socjalnego.
Miła i Urocza Pani Krysia!
Przyjmowanie gości trwało kilkanaście minut jako że przybyli też pensjonariusze Domu i wiele delegacji z Warszawy oraz z Płocka. Dominowały mundury harcerskie, gdyż Jubilat był aktywnym Druhem w Chorągwi Płockiej, Gdańskiej i Warszawskiej.
Zgromadziło się ponad 80 osób.
Po powitaniach Jubilat „gromkim” głosem zaprosił do stołu przy którym oczekiwaliśmy na podanie posiłku.
Przy głównym stole obok Jubilata usadzono Generała!
Na obiad zaserwowano domowy rosół z kury z makaronem - bardzo smaczny- , a w drugim daniu był kawałek kurczaka, ziemniaki i surówka.
Na deser podano lody – wyśmienite – i duży kawałek ciasta. Wszystkim smakowało.
Kiedy skonsumowano dania Jubilat zajął miejsce na podwyższeniu i cierpliwie oczekiwał na
możliwość rozpoczęcia prezentacji dorobku swojego życia.
Kiedy kilka osób pospieszyło z życzeniami oznajmił, że najpierw On ma głos, a życzenia po zakończeniu prezentacji.
Przez ponad godzinę prezentował swoje piosenki i pieśni oraz wiersze.
W większości opowiadały o harcerskich przygodach i dokonaniach Jubilata.
Jednak na zakończenie podkreślił swoje związki z wojskiem i Związkiem Żołnierzy WP dla którego opracował pieśń, którą przyjęto jako hymn Związku i to Go najbardziej usatysfakcjonowało.
Odtworzono z taśmy, myśmy stanęli w postawie zasadniczej i zyskaliśmy uznanie!
Młodzieżowy zespół z Płocka zadedykował wiązankę piosenek regionalnych, wśród których kilka było autorstwa Jubilata.
Po zakończonym recitalu nastał czas życzeń i podarunków.
Rozpoczął płk Bogdan GRABOWSKI – prezes Koła, w którym Jubilat jest członkiem. Przekazał życzenia od Kolegów i odczytał Uchwałę Kapituły Krzyży Związku o odznaczeniu Jubilata Krzyżem Komandorskim Związku Żołnierzy WP.
Honorowy Prezes Związku gen dyw. dr Franciszek PUCHAŁA udekorował Jubilata!
i przekazał życzenia od Prezydium Zarządu Głównego.
Delegacja Mazowieckiego Zarządu Wojewódzkiego złożyła na ręce Jubilata adres z życzeniami i album „ Kawaleria Polska”.
Po życzeniach nastała pora zdjęć pamiątkowych.
„ Cywilni” uczestniczy też zostali uwiecznieni
Zebrał i ułożył oraz komentarzami opatrzył
płk Jerzy WŁOSINSKI i płk Henryk ODRZYWOŁEK
K O N F E R E N C J A H I S T O R Y C Z N A
DLA UPAMIĘTNIENIA WYSIŁKÓW ŻOŁNIERZA POLSKIEGO
W SŁUŻBIE WOJENNEJ I W POKOJOWYCH MISJACH ONZ
Zorganizowana staraniem Prezydium Mazowieckiego Zarządu Wojewódzkiego.
W dniu 15września 2023 roku członkowie władz MZW, prezesi Kół i zaproszeni goście spotkali się na konferencji historycznej, w której przypomniano pracę Sztabu Głównego WP we wrześniu 1939 roku oraz pokazano wysiłek żołnierzy WP w misjach pokojowych ONZ.
Wśród zaproszonych gości byli: Honorowy Prezes ZŻWP, gen. dyw. Franciszek PUCHAŁA; Prezes Zarządu Okręgowego Związku Inwalidów Wojennych RP, Henryk SKUBISZEWSKi; Prezes Zarządu I Oddziału Związku Polskich Spadochroniarzy w Warszawie, płk Wiesław TRĘBICKI; Wiceprezes Stowarzyszenia Kombatantów Misji Pokojowych ONZ, płk Waldemar WOJTAN, Honorowy Prezes MZW, płk Bogdan MILLER. Uczestników konferencji powitał Prezes MZW ZŻWP, płk Jerzy WŁOSIŃSKI, który rozpoczynając obrady zaproponował uczczenie chwilą ciszy pamięć żołnierzy, którzy oddali swoje życie w bitwach II wojny światowej i w misjach pokojowych. Zagrano znaną melodię „ Śpij Kolego …”. Zapoznał również zebranych z przebiegiem uroczystości pogrzebowych płk Kazimierza STEFANIAKA, prezesa Koła w Legionowie, którego dzień wcześniej odprowadzono na miejsce wiecznego spoczynku, podkreślając udział władz samorządowych Legionowa z prezydentem miasta na czele.
Ciekawe referaty wygłosili gen. dr F. PUCHAŁA o przygotowaniach SG WP do wojny z Niemcami w 1939 r. oraz płk W. WOJTAN o udziale żołnierzy polskich w misjach pokojowych ONZ.
Adekwatnym do wagi przedsięwzięcia było uhonorowanie odznaczeniami związkowymi osób zasłużonych dla Organizacji Mazowieckiej ZŻWP i wyróżnionych w misjach pokojowych członków Organizacji Mazowieckiej.
Weteranów z przeszłością kombatancką odznaczono Krzyżem Wielkim Związku Żołnierzy WP, wśród których stanęli płk Bogdan MILLER – Kombatant Sybirak,płk Tadeusz MAKAREWICZ, uczestnik bitew II wojny światowej. Odznaczono również wyróżniających się członków związku – płk Bogdan GRABOWSKI – prezes Koła nr 23, płk Mieczysław PIECYK – przewodniczący Wojewódzkiej Komisji Rewizyjnej. Ppłk Artur MALINOWSKI i mjr Jan DŹWIGAŁA nie mogli stanąć w szeregu ze względu na trapiące ich choroby. Krzyżami Zasługi i Medalami Związku Żołnierzy WP uhonorowano dziewięciu członków, w tym pięciu wyróżniających się w misjach pokojowych ONZ, z płk Markiem SOBIERAJEM na czele.
Prezentujących wiedzę historyczną obdarowano pamiątkowymi albumami.
Na wniosek prowadzącego konferencję zorganizowano kwestę na rzecz wsparcia naszego miesięcznika Głos Weterana i Rezerwisty - zebrano 575 złotych, które zasilą budżet gazety.
Po części oficjalnej uczestnicy konferencji prowadzili rozmowy w zespołach branżowych wg zainteresowań i zostali zaproszeni na tradycyjną wojskową grochówkę. Spotkanie przebiegło w serdecznej, koleżeńskiej atmosferze.
SALA OBRAD PODCZAS PRELEKCJI O MISJACH ONZ
ODZNACZENIA DLA WYRÓŻNIONYCH
DEKOROWANIE WYRÓŻNIONEGO płk Marka SOBIERAJA
Zdjęciami opatrzył i treść opracował zespół redakcyjny MZW.
Sowiecki terror w 1939 r. Taki koszmar zgotowali mieszkańcom Kresów
P
ierwsza sowiecka okupacja wschodnich terytorium II Rzeczpospolitej trwała 21 miesięcy. Wkraczając 17 września 1939 r. na ziemie sąsiada, Sowieci mieli już gotowe listy ludzi, których należało aresztować. Masowe zatrzymania obywateli Polski prowadzono aż do czerwca 1941 r. Skala represji była zatrważająca.
Rafał Kuzak
Domena publiczna
Fragment antysowieckiego plakatu propagandowego z okresu II wojny światowej. Ilustracja poglądowa (polona)
Kiedy 17 września 1939 r. Armia Czerwona – wypełniając ustalenia paktu Ribbentrop-Mołotow – rozpoczęła inwazję na Polskę, wraz z oddziałami frontowymi poruszały się specjalne grupy operacyjne NKWD. Funkcjonariusze sowieckiej bezpieki dysponowali zawczasu sporządzonymi zestawieniami "wrogów ludu", których należało jak najszybciej aresztować.
Listy proskrypcyjne
Na listach proskrypcyjnych znaleźli się między innymi policjanci, wojskowi, wyżsi urzędnicy administracji państwowej, sędziowie, prokuratorzy, działacze partii politycznych oraz współpracownicy wywiadu.
Ponadto trafili tam również "zdrajcy idei komunistycznej", tacy jak byli członkowie Komunistycznej Partii Polski, Komunistycznej Partii Zachodniej Białorusi, Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy czy uciekinierzy z "robotniczego raju", którzy we wcześniejszych latach szukali schronienia na Kresach.
Poza NKWD w początkowym okresie okupacji licznych aresztowań dokonywały również milicje lub gwardie robotnicze, a nawet sama Armia Czerwona. W tych przypadkach częstym kryterium decydującym o zatrzymaniu danego człowieka był "test dłoni". Podobnie jak to miało miejsce w czasie rewolucji bolszewickiej, sprawdzono, czy ręce nosiły ślady pracy fizycznej. Jeżeli nie, nieszczęśnika uznawano za "wroga ludu".
Tysiące aresztowanych
Profesor Włodzimierz Bonusiak w pracy "Polityka ludnościowa i ekonomiczna ZSRR na okupowanych ziemiach polskich w latach 1939–1941" podaje, że według sowieckich archiwów do końca września 1939 r. tylko na Zachodniej Ukrainie aresztowano 3914 osób, w tym:
- żandarmów, policjantów, oficjalnych i tajnych agentów wywiadu i policji — 2539,
- obszarników i burżujów — 293,
- oficerów i osadników — 381,
- aktywistów UNDO, OUN i innych partii — 144,
- petlurowców, uczestników ugrupowań bandyckich — 74,
- pozostałych — 483 osoby.
Sytuacja wyglądała podobnie również na Zachodniej Białorusi. Już 7 października za kraty trafiło tam 2708 osób.
Domena publiczna
Kolumna żołnierzy sowieckich wkraczających na ziemie Rzeczpospolitej 17 września 1939 roku (wikipedia).
Wśród nich znalazło się między innymi 241 członków partii politycznych, 128 "kułaków", 30 uciekinierów z ZSRS oraz 171 agentów policji. O rozkręcającej się spirali prześladowań najlepiej świadczy fakt, że dwa tygodnie później zatrzymanych było już 4315.
Tysiące enkawudzistów
Prowadzenie tak szeroko zakrojonych represji wymagało rozbudowanego aparatu tajnej policji. Już w pierwszym tygodniu listopada 1939 r. komisarz ludowy spraw wewnętrznych ZSRS Ławrientij Beria wydał rozkazy, na mocy których znacznie zwiększono stan osobowy placówek NKWD na obszarze Zachodniej Białorusi i Zachodniej Ukrainy. Po sprowadzeniu funkcjonariuszy z innych rejonów było ich odpowiednio 965 i 1326.
Tysiące aresztowanych należało też gdzieś przetrzymywać. W grudniu 1939 r. na terenie Zachodniej Białorusi funkcjonowało 17 "ogólnych" więzień NKWD. Na Zachodniej Białorusi podobnych placówek uruchomiono 25. Do czerwca 1941 r. ogólna liczba enkawudowskich więzień na wcielonych ziemiach Rzeczpospolitej wzrosła do 46.
Horror sowieckich więzień
W teorii mogły one pomieścić 18 tys. 562 osadzonych, ale jak podkreśla profesor Krzysztof Jasiewicz w książce "Polska 1939-1945. Straty osobowe i ofiary represji pod dwiema okupacjami":
"Więzienia kresowe (jak również te w głębi ZSRR) były skrajnie przepełnione. W byłych polskich aresztach lub więzieniach w celach przeznaczonych dla kilku osób przetrzymywano przeważnie kilkadziesiąt. Zagęszczenie było tak duże, że śpiący na podłodze więźniowie musieli się obracać jednocześnie.
Standardowe wyżywienie składało się z kilkuset gramów niskiej jakości chleba, około pół litra wodnistej zupy, zwanej w żargonie więzienno-łagiernym »bałandą« oraz kipiatku, czyli wrzątku; czasami trafiała się jakaś symboliczna porcja kaszy z odpadami mięsnymi lub rybnymi."
Również warunki sanitarne urągały ludzkiej godności. Więźniowie bardzo rzadko mieli okazję się umyć. Co do zasady w celach nie było klozetów. Osadzeni musieli załatwiać potrzeby fizjologiczne, wykorzystując kubły zwane "paraszami", które opróżniano raz na dobę. Wszystko to sprawiało, że "prawdziwą plagę stanowiły insekty, zwłaszcza wszy, pluskwy i pchły". Niewiele w tej sytuacji dawały przeprowadzane co jakiś czas dezynfekcje.
Dowody niepotrzebne
Poza standardowymi więzieniami istniały jeszcze tak zwane specjalne cele odbiorczo-rozdzielcze NKWD, które mogły pomieścić od 50 do 100 osadzonych. Zwykle znajdowały się w budynkach bezpieki. O tym, jakie panowały w nich warunki, możemy się przekonać, sięgając na przykład do wspomnień Michała Krupy. Wpadł on w ręce NKWD w czasie próby nielegalnego przekroczenia granicy. Po brutalnym przesłuchaniu został zaprowadzony do piwnicy, gdzie nie było:
"(…) okien ani żadnej wentylacji. Nie było też podłogi, tylko ziemia. Zakrywając nos i usta fragmentami postrzępionej koszuli, zorientowałem się, że ten odór nie do wytrzymania pochodzi ze stosu ludzkich odchodów, wymiocin i moczu, które pokrywały praktycznie całe dno piwnicy."
Materiały prasowe
Artykuł stanowi fragment książki "Okupowana Polska w liczbach" (Bellona 2022).
W przeciwieństwie do ziem, które znalazły się pod okupacją niemiecką, na Kresach Wschodnich nie ustanowiono żadnych nowych praw, które miałyby służyć specjalnie do karania Polaków. Wystarczyły już istniejące przepisy z osławionym artykułem 58 Kodeksu Karnego ZSRS na czele.
Zawierał on aż 14 paragrafów, obejmując między innymi zdradę, szpiegostwo, terror, sabotaż, dywersję, udzielanie pomocy wrogom ZSRS, udzielanie pomocy międzynarodowej burżuazji czy działalność propagandową wymierzoną przeciwko sowieckiemu imperium. Co więcej, jak podkreśla profesor Bonusiak w książce "Polska podczas II wojny światowej":
"Możliwości interpretacyjne artykułu 58 znacznie rozszerzały art. 19 k.k., zezwalający na karanie za »przygotowanie czynu« (a nawet sam zamiar), i art. 16 k.k., wprowadzający pojęcie per analogiam — stosowany, gdy nie można było ustalić zarzutu, który przewidywał kodeks."
W efekcie oskarżonego można było skazać, nie posiadając żadnych dowodów. Co więcej, w sowieckich realiach prawo działało wstecz. Dlatego można było sądzić obywateli II Rzeczpospolitej za rzekome przestępstwa popełnione przed wrześniem 1939 r.
Enkawudowskie sądy
Ferowaniem wyroków zajmowały się sądy ludowe oraz Kolegia Specjalne przy NKWD. Powołano je do życia w 1934 r. Początkowo mogły skazywać na drodze administracyjnej na 10, a potem nawet na 25 lat łagru. Od 1937 r. ich uprawnienia rozszerzono, tak że wydawały wyroki śmierci przez rozstrzelanie oraz konfiskaty mienia skazanego. Od ich decyzji – podejmowanych zwykle bez udziału podsądnego – nie było odwołania.
Kluczowa dla losów polskich więźniów na Kresach była decyzja Biura Politycznego Komitetu Centralnego partii bolszewickiej z 5 marca 1940 r. Na jej mocy NKWD miało "rozpatrzyć w trybie specjalnym, wymierzając najwyższy wymiar kary – rozstrzelanie" sprawy:
"Znajdujących się w obozach dla jeńców wojennych 14 700 byłych polskich oficerów, urzędników, obszarników, policjantów, funkcjonariuszy wywiadu, żandarmów, osadników i strażników więziennych.
Aresztowanych i przebywających w więzieniach w zachodnich obwodach Ukrainy i Białorusi 11 000 członków różnych szpiegowskich i dywersyjnych organizacji kontrrewolucyjnych, byłych obszarników, fabrykantów, byłych polskich oficerów, urzędników i dezerterów."
Domena publiczna
Zachodni dziennikarze zaproszeni do Katynia na ekshumację ciał polskich oficerów zainscenizowaną przez NKWD (wikipedia).
Ostatecznie "specjalna trojka" NKWD, w skład której weszli Wsiewołod Mierkułow (pierwszy zastępca Ławrientija Berii), Leonid Basztakow (naczelnik wydziału specjalnego) oraz Bogdan Kobułow (naczelnik wydziału administracyjno-gospodarczego NKWD) wydała w kwietniu i maju 1940 r. 21 857 wyroków śmierci. Wśród ofiar zbrodni katyńskiej znalazło się 14 700 jeńców oraz 7305 osadzonych w więzieniach na zajętych polskich Kresach.
Droga do Katynia
W tym miejscu należy podkreślić, że w sowieckich realiach status polskich jeńców wojennych, których przetrzymywano w Kozielsku, Starobielsku i Ostaszkowie jest trudny do jednoznacznego określenia. Władze nie respektowały reguł, jakie powinny odnosić się do jeńców wojennych, często traktując oficerów jak zwykłych aresztantów.
Część z nich znalazła się w obozach po wcześniejszym zatrzymaniu przez NKWD. Nie brakowało również przypadków, gdy oficerowie wzięci do niewoli we wrześniu 1939 r. byli później przewożeni do więzień, a następnie poddawani brutalnym przesłuchaniom.
Według zachowanych dokumentów niezależnie od zbrodni katyńskiej na rozstrzelanie skazano łącznie ponad 1200 więźniów znajdujących się w rękach NKWD. Do tego należy jeszcze doliczyć około 10 tys. osadzonych zamordowanych w czerwcu 1941 r. podczas ucieczki Sowietów przed nacierającym Wehrmachtem. Wyrok śmierci nie był jednak najczęstszą karą. Większość aresztantów skazywano na pobyt w łagrach, najczęściej na 3,5 do 8 lat.
Do dzisiaj trwają spory, ilu dokładnie mieszkańców Kresów zostało aresztowanych przez Sowietów od września 1939 do czerwca 1941 r. Zachowana dokumentacja NKWD mówi o około 110 tys. ludzi. Z tego w przybliżeniu 60 proc. stanowili Polacy. Część badaczy tematu uważa jednak, że dane są znacząco zaniżone. Według profesora Krzysztofa Jasiewicza osadzonych mogło być nawet 150 tys. Z kolei liczba zmarłych oraz zamordowanych wynosiła od 35 tys. do nawet 50 tys.
Bibliografia
- Włodzimierz Bonusiak, Polska podczas II wojny światowej, Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego 2003.
- Włodzimierz Bonusiak, Polityka ludnościowa i ekonomiczna ZSRR na okupowanych ziemiach polskich w latach 1939–1941 (Zachodnia Ukraina i Zachodnia Białoruś), Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego 2006.
- Krzysztof Jasiewicz, Aresztowania na Kresach Wschodnich w latach 1939-1941, [w:] Polska 1939–1945. Straty osobowe i ofiary represji pod dwiema okupacjami, pod red. Tomasza Szaroty i Wojciecha Materskiego, IPN 2009.
- Krzysztof Jasiewicz, Zagłada polskich Kresów. Ziemiaństwo polskie na Kresach Północno-Wschodnich Rzeczypospolitej pod okupacją sowiecką 1939–1941, Oficyna Wydawnicza Wolumen 1997.
- Michał Krupa, Płytkie groby na Syberii, Dom Wydawniczy Rebis 2020.
P o g r z e b płk K a z i m i e r z a S t e f a n i a k a
L e g i o n o w o
W dniu 15 września 2023 roku uroczyście pożegnaliśmy zmarłego płk Kazimierza STEFANIAKA, prezesa Koła nr 68 w Legionowie, wieloletniego wiceprezesa Mazowieckiego Zarządu Wojewódzkiego.
Ceremonia pogrzebowa rozpoczęła się w Kościele Garnizonowym z udziałem licznie przybyłych, oprócz Rodziny, delegacji władz miasta z prezydentem Legionowa na czele, członków koła Związku Żołnierzy WP, Stowarzyszenia Rodzina Kościuszkowców, bliskich i znajomych.
Władze wojskowe zapewniły asystę honorową w skład której weszły: - posterunek przy trumnie, żołnierz trzymający poduszkę z odznaczeniami, pododdział ze sztandarem.
Stowarzyszenie Rodzina Kościuszkowców również delegowało poczet sztandarowy oraz odznaczyła zmarłego krzyżem organizacyjnym.
Mazowiecki Zarząd Wojewódzki reprezentowali – płk Jerzy WŁOSIŃSKI – prezes i ppłk Józef ŁĘKAWA – członek Prezydium i Skarbnik MZW.
Po odprawionej mszy świętej ceremoniał pogrzebowy kontynuowano na cmentarzu parafialnym, podczas którego płk WŁOSIŃSKI pożegnał zmarłego w imieniu członków Organizacji Mazowieckiej podkreślając wysokie zaangażowanie w działalności społecznej, wplatając osobiste refleksje z okresu wspólnej służby wojskowej.
Poinformował również o odznaczeniu Pułkownika, przez Kapitułę
„ KRZYŻEM WIELKIM ZWIĄZKU ŻOŁNIERZY WP,
Na zakończenie posłużył się góralskim powiedzeniem
„ HEJ KAZIKOWE IMIĘ, NIKEJ NIE ZAGINIE, ANI NA WIRSYCKU, ANI NA DOLINIE”
I zakończył „ CZEŚĆ TWOJEJ PAMIĘCI KOLEGO PUŁKOWNIKU!”
Po egzekwiach żałobnych pododdział wojskowy oddał poprawną Salwę Honorową!
MSPO 2023
Międzynarodowy Salon Przemysłu Obronnego tradycyjnie, we wrześniu, staje się miejscem prezentacji największych dokonań przemysłu zbrojeniowego z całego świata. Po trzydziestu latach od pierwszej edycji MSPO ma ugruntowaną pozycję na mapie imprez branży. Jest to doskonała platforma do nawiązywania relacji, prezentowania premierowych rozwiązań i technologii, wymiany wiedzy i doświadczeń, merytorycznych spotkań. Targom tradycyjnie towarzyszy Wystawa Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Najlepsze produkty prezentowane podczas MSPO nagradzane są nagrodami DEFENDER – przyznawanymi co roku przez Radę Programową targów. Dodatkowo przyznawane są m.in.: Nagroda Prezydenta RP, Nagroda Specjalna Ministra Obrony Narodowej oraz Nagroda Specjalna Ministra Rozwoju.Członkowie naszych Kół również odwiedzili targi.
Akademickie Stowarzyszenie Lotnicze Ośrodek Szkolenia Lotniczego ·
Medal "Opiekun Miejsc Pamięci Narodowej"
w 1 Bazie Lotnictwa Transportowego na Okęciu w dniu 25 sierpnia br. podczas obchodów Święta Lotnictwa Polskiego wręczone zostały Medale "Opiekun Miejsc Pamięci Narodowej".
Wyróżnionymi za wieloletnią działalność, dzięki której pamięć o naszych kolegach nie ulegnie zatarciu zostali:
płk dypl. pil. dośw. mgr inż. Andrzej Pussak
płk dypl. pil. mgr inż. Jan Urbaniak - Prezes Koła nr 35 Mazowieckiego Wojewódzkiego Związku Żołnierzy WP
Medale wręczali Dowódca Bazy gen. bryg. pil. Paweł Bigos oraz mjr instr. pil. mgr inż.. Marcin Szaliłow (wnioskodawca).
foto: pil. Andrzej Szymczak
1 WRZEŚNIA 1939 r _WOJSKA NIEMIECKIE ZAATAKOWAŁY POLSKĘ,
1 września 1939 r. wojska niemieckie zaatakowały Polskę, rozpoczynając tym samym największy konflikt zbrojny w dziejach – II wojnę światową. Nieco ponad dwa tygodnie później od wschodu uderzyły oddziały sowieckie – w tamtym momencie sytuacja walczących Polaków stała się już krytyczna...
Mateusz Balcerkiewicz
Żołnierze polscy (domena publiczna) - Domena publiczna
Od czasu agresji III Rzeszy na II Rzeczpospolitą powstało już wiele analiz przebiegu walk i stanu polskiej armii w tamtym okresie. Wydano również dużą liczbę różnych wspomnień.
Na początek garść faktów. W marcu 1939 r., przed powszechną mobilizacją, Wojsko Polskie na lądzie i w powietrzu składało się z 30 dywizji piechoty, 38 batalionów Obrony Narodowej, 11 brygad kawalerii, 12 pułków i 3 dywizjonów różnego typu artylerii, jednego pułku i 9 dywizjonów artylerii przeciwlotniczej oraz jednej brygady zmotoryzowanej, do której doliczyć należy 10 batalionów pancernych i 2 dywizjony pociągów pancernych. Oprócz tego dysponowaliśmy jednym pułkiem i 12 batalionami saperów różnych specjalizacji, jednym pułkiem radiotelegraficznym, 3 batalionami telegraficznymi, 10 dywizjonami żandarmerii, 2 dywizjonami taborów, 6 pułkami lotniczymi, złożonymi z samolotów o różnym przeznaczeniu i 2 batalionami balonowymi. Dodatkowo gotowe były kadry dla kilku kolejnych jednostek.
Łącznie, już po mobilizacji, Polska była w stanie wystawić do walki około milion żołnierzy
z 1,35 mln planowanych (o niepełnej liczbie poborowych decydowało kilka czynników, w tym na przykład brak odpowiedniej ilości broni), wyposażonych w 4,5 tys. dział, prawie 600 czołgów i tankietek oraz ok. 400 samolotów bojowych. Naprzeciw stanęli Niemcy dysponujący ogółem ok. 2 mln żołnierzy, ok. 2,8 tys. czołgów, 1,1–1,3 tys. samochodów pancernych, 11 tys. dział i działek ppanc oraz 2 tys. samolotów.
Polski żołnierz i cywile w oblężonej Warszawie (fot. Julien Bryan, domena publiczna) - Julien Bryen / Domena publiczna
Wojsko II Rzeczypospolitej dysponowało kilkoma silnymi atutami. Jednym z nich było często wspominane, a niezwykle skuteczne działko 37mm Bofors wz. 36. Wobec dużej przewagi niemieckich wojsk pancernych stanowiło one podstawę obrony przed czołgami i pojazdami. Żołnierze Wehrmachtu często wspominali świetne przeszkolenie i zgranie jego polskiej obsługi. Inną zaletą Polaków był kolor munduru, który maskował w terenie o wiele lepiej, niż szary odcień uniformów wojskowych III Rzeszy. Nie do przecenienia były też odwaga i umiejętności poszczególnych Polaków, którzy śmiałymi posunięciami krzyżowali plany przeciwnika.
Prawdziwym przerażeniem napawała realna perspektywa polskiego natarcia z użyciem bagnetów. Ponieważ Wehrmacht zrezygnował całkowicie ze szkolenia swoich ludzi w tej przestarzałej już nieco formie walki, Polacy dysponowali na tym polu oczywistą przewagą, zwłaszcza pod kątem psychologicznym. A wbrew założeniom III Rzeszy do starcia z użyciem broni białej mogło jeszcze jak najbardziej dojść. Dość szybko jednak zaczęto skutecznie radzić sobie z taką formą ataku – niemieccy żołnierze zwyczajnie uciekali przed walką wręcz, a zdobyte śmiałym natarciem Polaków pozycje zasypywano silnym ogniem artyleryjskim, który uniemożliwiał ich utrzymanie.
Wraz z postępami Wehrmachtu polski opór krzepł i koncentrował się wokół stolicy. Swój udział w obronie mieli także cywile – i to nie tylko pomagając przy pracach fortyfikacyjnych czy karmiąc wojsko. Zdanie żołnierzy niemieckich o Polakach we wrześniu 1939 r. było tak różne, jak różni byli sami Niemcy. Obok przypadków bestialstwa znajdowało się również miejsce dla przykładów szacunku do pokonanego wroga. Jak można wyczytać z relacji niemieckich uczestników walk, Wojsko Polskie, mimo że stosunkowo słabsze od Wehrmachtu, należało jednak traktować z całkowitą powagą. Polacy przecież, pomimo klęski w kampanii wrześniowej, zadali swoim przeciwnikom dotkliwe straty, broniąc się bez niczyjej pomocy o wiele dłużej, niż zakładały to przedwojenne plany.
U r o c z y s t e Z e b r a n i e
w 42 rocznice zorganizowania Koła i Święta Wojska Polskiego
G Ó R A K A L W A R I A
1 9 S I E R P N I A 2 0 2 3 R O K U
W dniu 19 sierpnia członkowie koła zebrali się przy pomniku Żołnierskiej Chwały, aby uczcić 42 rocznicę powstania Koła i oddać należny hołd żołnierzom polskim garnizonu Góra Kalwaria poległym i zamordowanym w walkach XX wieku.
Na uroczystość zaproszono tradycyjnie przedstawicieli władz samorządowych i sympatyków Koła, oraz władz Związku Żołnierzy WP (ZŻ WP). Stawiło się 75 % członków oraz zaproszeni: honorowy prezesZŻ WP gen dyw. dr Franciszek PUCHAŁA,prezes Związku - płk Marek BIELEC, wiceprezes Związku – płk Stanisław KALSKI, płk Jerzy WŁOSINSKI – prezes Mazowieckiego Zarządu Wojewódzkiego.
Władze samorządowe gminy reprezentowała pani Aleksandra FEDYNICZ – KOMOSA – przewodnicząca Rady Miejskiej.
Z sympatyków Koła zaszczycili spotkanie swoją obecnością: Pan Jan DĄBEK -wójt Gminy Prażmów, Pani Katarzyna PAPROCKA - członek Prezydium Zarządu Wojewódzkiego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych RP województwa mazowieckiego, Pan Wojciech PRUS WIŚNIOWSKI - honorowy Prezes Stowarzyszenia Miłośników Góry Kalwarii i Czerska, ksiądz prałat Mariusz CZERWIŃSKI - wicedziekan Dekanatu Czerskiego. Przybyli również przedstawiciele młodzieżowej drużyny Ochotniczej Straży Pożarnej.
Przy pomniku uczestnicy oddali hołd poległym, złożyli wiązanki kwiatów i zapalili znicze oraz odmówili Modlitwę za Poległych. Następnie udekorowano wyróżnionych członków i sympatyków orderami i medalami Związkowymi. Przechodząc do Sali Reprezentacyjnej wskazano elementy ścieżki historycznej utworzonej przez Koła i wykonanej we współdziałaniu z Urzędem Miasta.
Kiedy uczestnicy spotkania stanęli w gotowości do rozpoczęcia uroczystości, prowadzący ppłk G. MAŃKA zapoznał z celem spotkania, przedstawił zakres działań i powitał imiennie zaproszonych gości.
Prezesa Honorowego Związku Żołnierzy WP
gen dyw. dr Franciszka P U C H A Ł Ę
Prezesa Związku Żołnierzy WP płk Marka B I E L C A
Wice Prezesa ZŻ WP płk Stanisława K A L S K I E G O
Przewodniczą Rady Miejskiej Góry Kalwarii
Panią Aleksandrę F E D Y N I C Z K O M O S A
Obok dojrzałych uczestników stanęła Młodzież Strażacka pod dowództwem
Pani Katarzyny PAPROCKIEJ.
Pani K. PAPROCKA za powitanie podziękowała nieskazitelnym salutowaniem.
Niektórzy żołnierze III RP mogli by się nauczyć!
PO POWITANIACH PADŁY KOMENDY DO ZŁOŻENIA KWIATÓW
Padła komenda do złożenia kwiatów i zapalenia zniczy.
Delegacje ustawiły się wg potrzeby serca i przodem poszła młodzież.
Delegacja Koła jako pierwsza złożyła kwiaty i zapaliła znicze
ppłk Roman GŁODEK, kpt Józef WALCZYK i sierż. Kazimierz SZMYDT
Młodzież z Panią Katarzyną na podejściu do złożenia kwiatów
Pełna gotowość
Ułożone we właściwym miejscu.
Delegacja ZG ZŻ WP ze zniczem w kształcie gorejącego serca
Od prawej: gen dyw. F. PUCHAŁA, płk S.KALSKI, płk M. BIELEC
Złożenie znicza
Oddawanie honorów poległym zakończyła modlitwa, którą celebrował
ks. Prałat Mariusz C Z E R W I Ń S K I
wicedziekan Dekanatu CZERSKIEGO. Plut pchor. saperów, żołnierz naszej Jednostki 4829.
Po oddaniu hołdu poległym żołnierzom Prezes Koła ppłk G. Mańka odczytał uchwały Kapituły Krzyży Związku ŻWP i Prezydium o wyróżnieniu krzyżami i medalami członków i sympatyków Związku.
Krzyżem Wielkim Związku odznaczono płk J. WŁOSIŃSKIEGO – wieloletniego Prezesa
K 61, aktualnie Prezesa Mazowieckiego Zarządu Wojewódzkiego – za 22 letnią służbę społeczną dla Związku.
Krzyżem Kawalerskim Związku odznaczono Prezesa K 61 za dynamikę rozwoju współpracy z organami samorządów i czynnikami społecznymi.
Medalem Pamiątkowym Związku uhonorowano Panią K. PAPROCKĄ za kształtowanie patriotycznych postaw młodzieży z drużyn OSP pow. Piaseczyńskiego
Srebrnym Krzyżem Związku odznaczono Pana Jana DĄBKA – wójta Gminy Prażmów, za wspieranie naszych działań w promowaniu historii militarnej rejonu.
Medalem Pamiątkowym Związku uhonorowano płk. dr. T. GRZYWACZA za promowanie zdrowego trybu życia seniorów.
Medalem Pamiątkowym Związku uhonorowano ppłk A. LISA. za promowanie historii militarnej w środowisku Otwocka.
W imieniu wyróżnionych słowa podziękowania wygłosił Jan DĄBEK.
NA WIECZNĄ CHWAŁY PAMIĄTKĘ WYKONANO ZDJĘCIE
Stoją od lewej: płk J. WŁOSIŃSKI, gen dyw. dr F. PUCHAŁA ppłk mgr G. MAŃKA,
płk. M. BIELEC, pani K. PAPROCKA, pan J. DĄBEK, płk dr K.GRZYWACZ, ppłk A. LIS
Po ceremonii przy pomniku gości poprowadzono ścieżką historyczną i przez Izbę Pamięci Żołnierskiej których treści omawiał autor i twórca „Społeczny Kustosz Tradycji Militarnych WP w Górze Kalwarii” płk Jerzy WŁOSIŃSKI
Drugą część spotkania – kameralną – zorganizowano w Sali Recepcyjnej.
Za stołem głównym zasiedli znamienici goście, od prawe: Honorowy Prezes ZŻWP – gen dyw. dr Franciszek PUCHAŁA, wójt Gminy Prażmów – Pan Jan DĄBEK, Prezes ZŻ WP – płk Marek BIELEC, ks. Prałat, wicedziekan Dekanatu Czerskiego – plut pchor. Saperów Mariusz CZERWIŃSKI.
Symbolem spotkania był baner prezentujący Gminę Góra Kalwaria jak miejsce szczególne w pobliżu Warszawy.
Rozpoczął Prezes Koła 61 ppłk G. MAŃKA informując, że do Koła wstąpiło trzy
osoby: pani K. PAPROCKA – członek Prezydium wojewódzkiego Zarządu ZOSP RP, płk dr J. WRÓBEL i płk mgr J. WILK. Przyjęcie potwierdzono brawami.
W ramach koleżeńskich rozmów gen Puchała pogratulował nam osiągnięć w spełnianiu powinności statutowych – otrzymał gromkie brawa.
Prezes Związku płk M. BIELEC nie omieszkał podkreślić naszego dorobku i wyraził skruchę, że dopiero teraz znalazł się w śród Nas – a rozłożone ręce świadczą
„ Jak Mi tu dobrze!”
Przewodnicząca Rady Miejskiej Pani A. FEDYNICZ – KOMOSA wystąpiła w imieniu burmistrza i Rady Miejskiej podkreślając działalność Koła w promowaniu historii militarnej miasta. Na ręce Prezesa K 61 złożyła okolicznościowy upominek.
Płk Włosiński, imieniu Mazowieckiego Zarządu Wojewódzkiego, omawia upominki - płyta z pieśniami patriotycznym, znaczek organizacyjny i miesięcznik GW i R- którymi obdarowano zacnych gości.
Wręczenie upominków przewodniczącej Rady Miejskiej p. A. FEDYNICZ – KOMOSA i na jej ręce dla burmistrza.
Miesięcznik „ Głos Weterana i Rezerwisty” otrzymuje p. J. DĄBEK – wójt Gminy PRAŻMÓW
Swoje wspominki ze służby przedstawia płk B. IWANOWSKI
Znaczek organizacyjny i płytę otrzymuje nowoprzyjęta do Koła p .K. PAPROCKA
Egzemplarz „ Głos Weterana i Rezerwisty” dla ks. Prałata M. CZERWIŃSKIEGO
SPOTKANIE ZAKOŃCZONO WSPÓLNYM ZDJĘCIEM PRZY POMNIKU
ŻOŁNIERSKIEJ CHWAŁY.
Szanowni
Żołnierze
Weterani Żołnierskiej Służby
Pracownicy Wojska
Z okazji Święta Wojska Polskiego wszystkim żołnierzom służby czynnej, żołnierzom w rezerwie i w stanie spoczynku, kombatantom i pracownikom wojska składamy życzenia szczęścia, zdrowia, wielu sukcesów zawodowych oraz satysfakcji z wykonywanej służby. Składamy serdeczne podziękowania za rzetelną i sumienną służbę oraz zasługi w krzewieniu patriotyzmu oraz gotowość do obrony niepodległości i suwerenności kraju.
Życzymy wszystkim zdrowia, wszelkiej pomyślności oraz satysfakcji z wypełniania obowiązków służbowych.
Emerytom i rencistom wojskowym życzymy pogodnej i niczym niezmąconej przyszłości.
Słowa pozdrowień kierujemy do wojskowych rodzin i tych wszystkich, którzy doświadczeniem i zaangażowaniem zawodowym wspierają naszych żołnierzy w wypełnianiu szlachetnej powinności wobec Ojczyzny.
Z wyrazami najwyższego szacunku
Prezydium Zarządu Głównego
Związku Żołnierzy Wojska Polskiego
UROCZYSTOŚCI
UPAMIĘTNIAJĄCE OFIARY NIEMIECKICH ZBRODNI NA WOLI W 1944 R.
5 sierpnia 2023 r., na warszawskiej Woli odbyły się uroczystości, upamiętniające ofiary niemieckiego ludobójstwa. Rzeź mieszkańców Woli trwała od 5 do 7 sierpnia 1944 r. W masowych egzekucjach zginęło - według różnych szacunków od 40 do 60 tys. Mieszkańców. Eksterminacja na dużą skalę zakończyła się 7 sierpnia, jednak w mniejszym stopniu trwała aż do 12 sierpnia, kiedy to dowodzący operacją tłumienia Powstania Warszawskiego gen. Erich von dem Bach - Zelewski wydał zakaz mordowania ludności cywilnej.
Przez wiele lat zbrodnie popełnione na Woli nie były dostatecznie upamiętnione. Dopiero w 2004 r. odsłonięto Pomnik Ofiar Rzezi Woli na skwerze przy rozwidleniu alei Solidarności i ul. Leszno. W 2010 r. Rada Warszawy ustanowiła 5 sierpnia Dniem Pamięci Mieszkańców Woli.
W ceremonii przed pomnikiem Pamięci 50 Tysięcy Mieszkańców Woli Zamordowanych podczas Powstania Warszawskiego 1944 r., wzięli udział przedstawiciele władz państwowych i samorządowych, weterani II wojny światowej,
w tym powstańcy warszawscy, a także mieszkańcy stolicy. W uroczystości, jak co roku udział wzięła delegacja Koła Nr 19 ZŻWP w składzie: płk Lech Pietrzak i koleż. Izabella Szykulska.
W skierowanym Liście do uczestników uroczystości, odczytanym przez ministra Pawła Szrota - Szefa Gabinetu Pana Prezydenta RP, czytamy: „Tamta sierpniowa sobota przyniosła śmierć 50 tys. mieszkańców warszawskiej Woli. Pozostawiła
po sobie ruiny, mogiły i potworną ciszę. Ci, którzy ocaleli, do końca swych dni mówili, że przeżyli własną śmierć”.
Po uroczystości przy pomniku ofiar rzezi Woli, odbył się marsz w hołdzie wszystkim cywilnym ofiarom z Powstania Warszawskiego. Uczestnicy wydarzenia przeszli ulicami Woli w kierunku Cmentarza Powstańców Warszawy, gdzie zapalono znicze pamięci na kurhanie przy pomniku „Polegli – Niepokonani”.
Otrzymaliśmy zaproszenie od władz samorządowych Dzielnicy Bemowo do udziału w uroczystościach uczczenia 79 rocznicy rozpoczęcia Powstania Warszawskiego.
1 sierpnia o godz. 17.00 w całej Warszawie zawyły syreny. Mieszkańcy Bemowo oraz zaproszeni goście zgromadzili się przed urzędem, by w skupieniu by oddać cześć Bohaterom heroicznego zrywu. Następnie w bemowskim amfiteatrze chór Bemcanto i zespół Ferajna z Hoovera wykonał najsłynniejsze powstańcze utwory oraz pieśni patriotyczne.
W obchodach uczestniczyli członkowie Prezydium Organizacji Mazowieckiej:
Wiceprezes: płk Bogdan Bartosiński
Członek prezydium: st.chor.szt.Stanisław PIECZARA
Setna rocznica urodzin Gen Wojciecha Jaruzelskiego
06 lipca 2023 roku Powązki
W dniu setnej rocznicy urodzin gen armii Wojciecha JARUZELSKIEGO przy mogile, w której spoczywają Jego szczątki zebrała się Rodzina Generała i żołnierze emeryci, którzy pod rozkazami Generała spędzili wiele lat żołnierskiego życia.
Przed godziną 10 uczestnicy spotkania ustawiali się w wojskowym ordynku, aby rozpocząć ceremonię oddania czci.
Dowodzenie uroczystością przejął gen dyw. Jerzy SŁOWIŃSKI, społecznie Prezes Klubu Generałów i Admirałów RP.
Przy grobie Generała stanął poczet sztandarowy z Koła 35 im. 103 Pułku Lotniczego Wojsk Nadwiślańskich będącego w składzie Organizacji Mazowieckiej Związku Żołnierzy WP
W imieniu środowisk żołnierskich wystąpił gen dyw. Jerzy SŁOWIŃSKI, który przypomniał drogę żołnierską Generała i Jego służbowe osiągnięcia
Delegacja środowisk wojskowych w towarzystwie córki Generała Moniki złożyła symboliczną wiązankę kwiatów.
Monika Jaruzelska też złożyła Ojcu pamiątkową wiązankę kwiatów.
Wśród zgromadzonych widoczni są członkowie kół nr 6 , 19, 35 z Organizacji Mazowieckiej, którzy z potrzeby serca oddali hołd Generałowi.
W imieniu Związku Żołnierzy Wojska Polskiego wiązankę kwiatów złożył członek ZG Związku, Prezes Koła 19 z Organizacji Mazowieckiej.
Był czas na zrobienie pamiątkowego zdjęcia. Członkowie Organizacji Mazowieckiej wspólnie z Moniką Jaruzelską uwiecznili swoją obecność na ceremonii.
Ułożył „Społeczny Kustosz Tradycji Militarnych” Koła nr 61 z Góry Kalwarii
I Prezes Mazowieckiego Zarządu Wojewódzkiego Związku Żołnierzy WP
płk dypl. w st .spocz. Jerzy WŁOSIŃSKI
Upamiętniono 80. rocznicę aresztowania gen. dyw. Stefana Roweckiego „Grota”
Wieńcami pod tablicą przy ul. Spiskiej i pomnikiem gen. dyw. Stefana Roweckiego „Grota” w stołecznym Śródmieściu upamiętniono 80. rocznicę aresztowania dowódcy AK.
W ceremonii, którą zakończyło złożenie wieńców przez delegacje, uczestniczyli również Członkowie Mazowieckiego Zarządu Wojewódzkiego ZŻWP.
95. rocznica powstania Związku Sybiraków
29.06.2023
29 czerwca br. w Warszawie odbyły się obchody upamiętniające 95-lecie powstania Związku Sybiraków. Do udziału w rocznicowych obchodach zaproszony został Związek Żołnierzy Wojska Polskiego reprezentowany przez Mazowiecki Zarząd Wojewódzki ZŻWP.
Związek Sybiraków powołano do życia w 1928 r. W dniach 29-30 czerwca 1928 r. w auli Politechniki Warszawskiej odbył się kongres założycielski tej organizacji. Kultywując pamięć o zesłaniach, które towarzyszyły wszystkim zrywom narodu polskiego, walczącego o suwerenność narodową i państwową, działał do 1939 r. Podczas zjazdu 1 lipca 1928 nadano godność członków honorowych związku marszałkowi Józefowi Piłsudskiego, powstańcowi styczniowemu Benedyktowi Dybowskiemu i Wacławowi Sieroszewskiemu. Związek reaktywowano w 1988 r. Początkowo skupiał ponad 400 tys. członków.
Organizatorami wydarzenia był Urząd do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych oraz Zarząd Główny Związku Sybiraków.
W czasie obchodów oddano hołd sybirakom, którzy stracili życie lub doświadczyli wywózek oraz katorżniczej pracy. Przypomniano również chlubną działalność Związku Sybiraków, na przestrzeni lat, zaś cała uroczystość odbywała się pod hasłem „Być zwyciężonym i nie ulec to zwycięstwo”. Te słowa wypowiedział Józef Piłsudski, który w latach 1887–1892 przebywał na zesłaniu w Kireńsku oraz Tunce, we wschodniej Syberii.
Podczas uroczystości odczytano także Apel Pamięci, w którym przypomniano najważniejsze miejsca zesłania Polaków w głąb Związku Sowieckiego oraz tych, „którzy spoczywają na obcej ziemi”, których „jedyną winą było to, że byli Polakami”. „Stańcie do Apelu wszyscy z tysięcy bezimiennych cmentarzysk rozsianych po nieludzkiej ziemi” – głosi tekst apelu.
Uroczystość zwieńczyło złożenie wieńców pod Pomnikiem Poległym i Pomordowanym na Wschodzie przez delegacje i oddano salwę honorową.
ŚWIĘTO MARYNARKI WOJENNEJ
Na Skwerze Kościuszki w Gdyni odbywają się w niedzielę 25 czerwca uroczystości i piknik z okazji święta Marynarki Wojennej. W południe rozbrzmiał salut armatni z ORP Błyskawica.
Z okazji Święta Przyjaciołom z Marynarki Wojennej oraz wszystkim Ludziom Morza składamy najserdeczniejsze Życzenia.
Z okazji 42. rocznicy powstania Związku Żołnierzy Wojska Polskiego Prezydium Zarządu Głównego, zorganizowało uroczystość składania wiązanek kwiatów na Płycie Grobu Nieznanego Żołnierza. Kwiaty złożyło 13 delegacji. Najliczniej reprezentowana była Organizacja Mazowiecka.
Wieniec od Organizacji Mazowieckiej składała delegacja w składzie:
Prezes płk Jerzy Włosiński , wiceprezes płk Bogdan Bartosiński, wiceprezes płk Henryk Odrzywołek.
Oprócz delegacji Związku nasze święto uczciły: Federacja Stowarzyszeń Służb Mundurowych RP, Federacja Stowarzyszeń Rezerwistów i Weteranów Sił Zbrojnych RP, Stowarzyszenie Polskich Artylerzystów Oddział Warszawa oraz Związek Weteranów i Rezerwistów.
Asystę honorową wystawiło Dowództwo Garnizonu Warszawa.
78 lat temu powstały Wojska Ochrony Pogranicza.
Przed 78 laty powstały Wojska Ochrony Pogranicza, które przez 46 lat strzegły granic Polski, aż do rozformowania 32 lata temu. Każdego roku, 10 CZERWCA obchodzimy Święto Wojsk Ochrony Pogranicza.
Prezydium Mazowieckiego Zarządu Wojewódzkiego Związku Żołnierzy Wojska Polskiego składa byłym Żołnierzom i Pracownikom cywilnym Wojsk Ochrony Pogranicza najlepsze życzenia wszelkiej pomyślności, osiągnięć i powodzenia w życiu osobistym.
Uroczystości z okazji 80. rocznicy utworzenia
1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki
Uroczystości z okazji 80. rocznicy utworzenia 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki odbyły się 18 – 20 maja 2023 roku i przebiegały pod honorowym patronatem marszałka województwa mazowieckiego, biskupa polowego Wojska Polskiego, prezydenta Legionowa oraz prezesa Związku Kombatantów Rzeczypospolitej Polskiej i Byłych Więźniów Politycznych.
W dniu 18 maja pod Pomnikiem Kościuszkowca na warszawskiej Pradze spotkali się uczestnicy obchodów gdzie złożyli wieńce i wiązanki kwiatów. Licznie reprezentowana była młodzież z pobliskich szkół w tym klasy mundurowe. Z naszej organizacji mazowieckiej uczestniczyli członkowie prezydium MZW ZŻWP oraz reprezentacje kół m.in. 6, 35, 42 i 47.
Życzenia z okazji Święta Straży Granicznej
16 maja Straż Graniczna obchodzi 32-lecie swojego powstania. Z tej okazji składamy najserdeczniejsze życzenia funkcjonariuszom i pracownikom tej formacji.
MAZOWIECKI ZARZĄD WOJEWÓDZKI Warszawa 07 maja 2023 r.
P R E Z E S
CZŁONKOWIE WŁADZ i PREZESI KÓŁ
MAZOWIECKIEJ ORGANIZACJI
ZWIĄZKU ŻOŁNIERZY WP
Dot. pamięci olosach żołnierzy WP
SZANOWNI KOLEDZY!
ŻYCIE żołnierza zapisane jest też dramatycznymi zdarzeniami, często jest to utrata zdrowia, a nawet i śmierć. W przedmiotowym zdarzeniu jest to śmierć zadana w sposób bandycki, do czego doszło w lipcu 1946 roku koło Iłży, gdzie „porządki polityczne” czyniła bojówka WiN pod wodzą T. Zielińskiego ps. „IGŁA”. Dla zbrodniczych zadań zatrzymała samochód wojskowy,którym na odprawę do Warszawy jechał dowódca pułku z Rzeszowa mjr Alfred WNUKOWSKI w otoczeniu żołnierzy i z żoną, będąca w zaawansowanej ciąży. Załoga samochodu została zamordowana strzałami z broni maszynowej. Majora i jego żonę po licznych torturach też pozbawiono życia.
W późniejszych latach na miejscu zbrodni posadowiono pomnik upamiętniający ludzki dramat. Ale „nowopolacy” poprawiający historię uznali, że pomnik jest politycznie niesłuszny i został, przez „nieznanych sprawców” rozbity.
Członkowie Rejonowego Zarządu naszego Związku z Radomia i członkowie Koła 28 z Organizacji Mazowieckiej składali przy pomniku kwiaty. „Radomiacy”po jego zniszczeniu załatwili ustawienie głazu pamiątkowego, którego otoczenie należy urządzić, a to kosztuje. Wszyscy wiemy jaka jest kondycja finansowa Związku, więc kilku aktywnych członków pomyślało o ewentualnej zbiórce i publicznie ogłosili prośbę.
Ponieważ znam ten przypadek bandytyzmu od dziesiątków lat pomyślałem, aby zainspirować Kolegów do wsparcia inicjatywy radomskiej komórki Związku, złożyć się po symbolicznej złotówce od każdego członka i wysłać na podany adres bankowy. Byłby to gest solidarności związkowej w cyklu działań upamiętniających ofiarę życia „ŻOŁNIERZY PRZEKLĘTYCH”.
Decyzja należy do Kolegów! Ja w imieniu Prezydium MZW stosowną kwotę wpłaciłem.
Z żołnierskim pozdrowieniem
Płk w st. spocz. J. WŁOSIŃSKI
Każdego roku, 16 kwietnia obchodzimy Święto Wojsk Inżynieryjnych. Dzień Sapera upamiętnia rocznicę wydarzeń z 16 kwietnia 1945 roku, kiedy żołnierze I i II Armii WP forsowali linię Odry i Nysy Łużyckiej.
Prezydium Mazowieckiego Zarządu Wojewódzkiego Związku Żołnierzy Wojska Polskiego składa Żołnierzom, pracownikom Wojsk Inżynieryjnych najlepsze życzenia wszelkiej pomyślności, osiągnięć i powodzenia w służbie i w życiu osobistym.
Dzień Pamięci Ofiar Zbrodni Katyńskiej
w Górze Kalwarii.
Poświęcony pamięci prawie 22 tysięcy polskich funkcjonariuszy służb mundurowych i powołanych pod broń rezerwistów, ujętych i w 1940 roku zamordowanych przez Sowietów.
Tradycyjnie w ceremonii w byłych koszarach licznie wzięli udział – a także ją poprowadzili – kadeci z górsko-kalwaryjskiego Zespołu Szkół Zawodowych im. Marszałka Franciszka Bielińskiego. Dzięki temu miała ona wyjątkową oprawę.
Oprócz placówki z ul. Budowlanych wydarzenie zorganizowały miejscowe koło nr 61 Związku Żołnierzy Wojska Polskiego oraz gmina Góra Kalwaria.
W uroczystości złożenia wieńców uczestniczył przedstawiciel Zarządy Głównego ZŻWP
Płk Henryk Budzyński oraz przedstawiciele Mazowieckiego Zarządu Wojewódzkiego ZZWP w osobach:
Prezes płk Jerzy Włosiński, wiceprezesi płk Bogdan Bartosiński, płk Henryk Odrzywołek.
Byliśmy też na cmentarzu Powązki Wojskowe, gdzie przedstawiciele kół Mazowieckiej Organizacji ZŻWP złożyli wiązaniki kwiatów pod Krzyżem poświęconym Ofiarom Katynia.
17 STYCZNIA 1945 r- OSWOBODZENIE WARSZAWY
17 stycznia 1945 r. do niemal doszczętnie zniszczonej Warszawy wkroczyli żołnierze 1 Armii Wojska Polskiego. Walki o opanowanie miasta trwały zaledwie kilka godzin, ponieważ dowództwo niemieckie, obawiając się okrążenia, wycofało większość swoich sił ze stolicy.
Dla upamiętnienia tej 78 rocznicy zakończenia walk o Warszawę, a także dla uczczenia ofiary krwi żołnierza polskiego, powstańców warszawskich oraz ludności cywilnej Zarządu Główny Związku Żołnierzy Wojska Polskiego zorganizował uroczystość złożenia wieńców i wiązanek kwiatów na Płycie Grobu Nieznanego Żołnierza.
Na uroczystość przybyło ponad 200 osób, w tym kombatanci, członkowie różnych stowarzyszeń zrzeszających byłych żołnierzy oraz mieszkańcy stolicy. Licznie udział wzięli członkowie kół Mazowieckiego Zarządu Wojewódzkiego Związku Żołnierzy Wojska Polskiego.
